Διδάσκοντας την ελληνική ως δεύτερη/ξένη γλώσσα: εκπαιδευτικά εργαλεία και προκλήσεις

Μέσα σε ένα περιβάλλον γλωσσικής και πολιτισμικής πολυμορφίας στο ελληνικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, οι εκπαιδευτικοί εκφράζονται με ανησυχία αναφορικά με τη διδασκαλία και διαχείριση πολυπολιτισμικών τάξεων και υπογραμμίζουν την ανάγκη για συνεχή επιμόρφωση σε αντίστοιχα θεματικά πεδία.

Μεγάλο είναι το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών αλλά και η αναγκαιότητα για την επιμόρφωσή τους σε θέματα διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας με σκοπό τη διευκόλυνση της διδακτικής πρακτικής τους. Τα επιμορφωτικά προγράμματα, τα οποία παρέχουν τόσο θεωρητικές γνώσεις όσο και ευκαιρίες για πρακτική εφαρμογή μέσα από ενδεικτικές/δειγματικές διδασκαλίες, εκπαιδευτικό υλικό και δραστηριότητες, αποτελούν έναν σημαντικό παράγοντα καθοδήγησης των εκπαιδευτικών.

Ποιες όμως είναι οι πιο προτιμητέες εκπαιδευτικές δραστηριότητες που εφαρμόζονται στο πλαίσιο της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας; Το παιχνίδι ως εκπαιδευτικό εργαλείο χρησιμοποιείται σε πολύ μεγάλη συχνότητα σε τάξεις όπου διδάσκεται η ελληνική ως Γ2/ΞΓ και αυτό διότι παρέχει ένα πλούσιο πλαίσιο για ‘αλληλοδραστική επικοινωνία’ ενώ ταυτόχρονα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και παιχνίδια απ’ όλο τον κόσμο, για την ανάπτυξη της πολυγλωσσικής και πολυπολιτισμικής αφύπνισης των μαθητών σε ένα αλληλοδραστικό και συνεργατικό εκπαιδευτικό περιβάλλον. Επίσης, τα παραμύθια και ειδικότερα, τα λαϊκά παραμύθια αποτελούν ένα εξίσου σημαντικό και αγαπητό εκπαιδευτικό εργαλείο. Τα λαϊκά παραμύθια καθώς προβάλλουν αυθεντικά στοιχεία του πολιτισμού τα οποία θα καταστούν οικεία στους μαθητές (Hanlon, 1999), ενώ ταυτόχρονα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος μάθησης μειώνοντας το συγκινησιακό φίλτρο των μικρών παιδιών και εξαίροντας τη φαντασία τους (Krashen 1985). Ακόμη, δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους (Halliewell, 1992), να καλλιεργήσουν τις δεξιότητες κατανόησης κατά την ακρόαση του παραμυθιού, αλλά και να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα για να εκφράσουν τις ιδέες τους και τα συναισθήματά τους.

Συμπερασματικά, αποτελεί κοινή παραδοχή πως οι εκπαιδευτικοί είναι αναγκαίο να συμμετέχουν ενεργά σε επιμορφωτικές ενέργειες που αφορούν στη διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης/ξένης, στη διγλωσσία και στη διαπολιτισμική εκπαίδευση μιας και μέσα από τη συνεχή τους ανάπτυξη, καλλιέργεια και ισχυροποίηση του διδακτικού τους προφίλ θα καταφέρουν να δράσουν αποτελεσματικά και προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας σε αυτό το πολυγλωσσικό και πολυπολιτισμικό πανόραμα της Ελλάδας.

Σύνταξη: Δρ Ισαάκ Παπαδόπουλος, Διδάκτωρ Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας, Α.Π.Θ.